VOSKAMP P & DRIESSEN J (2003) De Brilduiker Bucephala clangula als broedvogel in Nederland: populatieontwikkeling en habitatgebruik. LIMOSA 76 (2): 59-68.

In het IJsseldal broeden al bijna 20 jaar Brilduikers. Dit past in de uitbreiding van het broedareaal, maar van een definitieve doorbraak lijkt nog geen sprake. Als de jongen net uitgekomen zijn staan Brilduikers voor de strategische keuze de jongen op te laten groeien op watertjes dicht bij de nestholte of een risicovolle tocht te ondernemen naar voedselrijkere wateren op grotere afstand.

In 1985 werd het eerste succesvolle Nederlandse broedgeval van de Brilduiker Bucephala clangula beschreven (Hottinga 1985a). Sindsdien is er maar weinig bekend geworden over broedende Brilduikers in Nederland. Waarschijnlijk bleven de vestigingen te lokaal en bleven ze hoofdzakelijk beperkt tot het IJsseldal. Voor veel waarnemers is een baltsend brilduikerpaar op een vijverpartij in een landgoedbos een on-Nederlands beeld. Broedende Brilduikers zijn daarom door sommigen ook wel beschouwd als ontsnapt uit watervogelcollecties (Lensink 1996a). De vestiging in het IJsseldal was echter in lijn met een uitbreiding van de broedpopulaties in grote delen van Noordwest Europa, waaronder een duurzaam gebleken nieuwe vestiging in Groot-Brittannië in de jaren zeventig (Dennis & Pöysä 1997). In het IJsseldal werd de ontwikkeling van de broedpopulatie Brilduikers gevolgd. Naast informatie over de aantalontwikkeling werd er informatie verzameld over habitatgebruik, broedbiologie, dispersie van vrouwtjes met jongen en overleving van pulli. In dit artikel worden de resultaten van jaarlijkse inventarisaties van de IJsseldalpopulatie gepresenteerd. Deze gegevens zijn aangevuld met waarnemingen van broedende Brilduikers uit de rest van Nederland. In het methodisch deel wordt dieper ingegaan op de gedragingen van Brilduikers tijdens de broedcyclus en de aanknopingspunten die deze bieden bij broedvogelinventarisaties

[gratis pdf] [english summary]