KONING F (2000) Over Bosuilen en hun lastige buren. LIMOSA 73 (3): 109-209.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen bij Zandvoort (NH) vestigde de Bosuil zich in 1961, waarna de soort zich snel uitbreidde en de populatie zich uiteindelijk stabiliseerde rond 20 paar. In theorie kan ieder paar 5 eieren leggen en zouden ze gezamenlijk 100 jongen per jaar kunnen grootbrengen. De praktijk leert echter dat dit aantal varieert tussen de 0 en 40 jongen. Van de aanwezige paren broedt een aanzienlijk deer niet ieder jaar en ook de voedselsituatie is er oorzaak van dat gemiddeld slechts 2,8 ei wordt gelegd, waaruit per succesvol legsel 2,1 jong wordt grootgebracht. In de loop van de 40-jarige studie zien we de jongenproductie sterk teruglopen. De legselgrootte daalde nauwelijks, maar de grootste verliezen traden op door het mislukken van de legsels. Oorzaak: de Kauw die de bosuilenwoningen kraakte. Dit was zo ernstig dat de populatie van 20 paar Bosuilen slechts 5 tot 10 jongen per jaar grootbracht. Pogingen de nestkrakers te weren mislukten. De oplossing kwam letterlijk uit de (oostelijke) hemel vallen: de Havik koloniseerde het duin en spoedig werden de Kauwen grotendeels uitgeroeid. De Bosuilen brachten weer meer jongen groot. De schijn bedriegt echter want de jongen vliegen nu weliswaar uit, maar ringresultaten tonen aan dat velen het slachtoffer worden van de Havik. Deze predator heeft een zeer grote invloed op de populatie Bosuilen. Van een 'uilen exporterend' gebied werd het gebied afhankelijk van immigratie!

[gratis pdf] [english summary]