HUSTINGS F, SCHEPERS F & ELLENBROEK F (1995) De grauwe gors Miliara calandra in de eerste helft van de jaren negentig. LIMOSA 68 (4): 159-162.

Grauwe Gors Emberiza calandra Enkele jaren geleden werd de Grauwe Gors in dit tijdschrift als Nederlandse broedvogel een sombere toekomst toegedicht (Hustings et al. 1990). Daar was ook alle aanleiding VOOL In een periode van vijftien jaar nam de stand af van rond 1200 paren in 1975 tot c. 150 in 1989. Vroegere bolwerken als de provincie Groningen raakten hun Grauwe Gorzen volledig kwijt, terwijl de verspreiding elders angstwekkend ijl werd. Omdat het zonneklaar was dat de voor deze soort ongunstige landbouwkundige veranderingen structureel waren, zou alleen een onverbeterlijke optimist niet tot doemdenken vervallen. In de ons omringende landen heeft de noodklok voor deze soort overigens eveneens geluid en vooral in GrootBrittannie hebben de perikelen van de fat bird of the barley veel aandacht gekregen (o.a. Thompson et al. 1992, Donald et al. 1994). Hoe hebben Grauwe Gorzen het eerste lustrum van de jaren negentig doorstaan? Dat is af te leiden uit de resultaten van het SovoN-broedvogelonderzoek, aangevuld met gegevens van enkele lokaal zeer actieve waamemers. Bij het veldonderzoek werd doorgaans gewerkt met een extensieve vorm van de territoriurnkartering (uitgebreide beschrijving van deze methode in Van Dijk 1993). Op het eerste gezicht is de stand van zaken niet best, want de verspreiding is nog ijler geworden dan hij al was (figuur 1). Zo is de soort in vergelijking met enkele jaren geleden nu (nagenoeg) verdwenen uit de zuidelijke Peel. Kleine aantallen zijn nog aanwezig in Zeeuws-Vlaanderen en het oostelijke rivierengebied; wat grotere aantallen komen nog voor in Zuid- en Midden-Limburg, al is het beeld hier deels geflatteerd (waarover later meer).

[gratis pdf] [english summary]